Lang, lang geleden gebeurde er elk jaar iets vreselijks in een stad, gewoon hier in Nederland. In het park in die stad leefde een hele enge draak. Een draak met wel vier koppen en een vreselijke adem. Deze draak wilde ieder jaar een jong kindje om lekker op te peuzelen...

De koning van de stad was rechtvaardig. Elk jaar deed hij de namen van alle kindjes in de stad in een grote ton, waarop er één naam uit werd getrokken. Dat kindje was dan degene die naar de draak werd gestuurd. En ieder jaar waren de bewoners bang; welk kindje zou het lot dit keer aanwijzen? Op een vol plein bij het kasteel trok de koning het lot. Hij schrok zich een hoedje, want op het lot stond de naam van zijn eigen kind, de kroonprinses. Wat nu?

De koning kon niet even snel een nieuw lot pakken, want iedereen keek toe. Dus hij moest zijn dochter wel cadeau doen aan de draak. Wat vreselijk! Hoe moest hij dat nou aan de koningin vertellen?

En de koningin wou er niets van weten. Ze vroeg hem een oplossing te bedenken. Al ijsberend door het kasteel bedacht de koning iets; "Ik zal alle ridders de uitdaging geven de draak te doden en als beloning mag de ridder die de draak doodt later als ze groot is met onze dochter trouwen."

Zo gezegd, zo gedaan. Een boodschapper ging de stad door op zoek naar dappere ridders, die de draak wel wilden doden. Maar niemand durfde. Er was één man in de stad die de draak wel durfde doden, maar hij was maar een gewone schildknaap en geen ridder. Die man heette Joris.

Joris meldde zich toch maar bij de boodschapper. "Ik wil die draak wel doden!" zei Joris. De boodschapper ging terug naar de koning en vertelde hem wat Joris had gezegd. De koning vond het goed en al snel ging het in de hele stad rond dat de gewone Joris zijn leven zou gaan wagen voor de dochter van de koning en alle andere jonge kindjes die de draak de jaren erna nog zou opeisen.

Joris had alleen een probleem: omdat hij geen ridder was, had hij helemaal geen ridderuitrusting. Hij had geen zwaard, geen schild, zelfs geen paard. De koning leende hem zijn spullen uit en gaf hem raad. Onder applaus van de mensen uit de stad ging hij op zoek naar de draak.

Hij dwaalde op het paard van de koning rond op zoek naar de draak. Opeens stopte het paard met lopen en Joris zat stokstijf stil. In de verte hoorde hij de draak brullen en grommen: "Wrooooaaaaaw!" Joris was een stoere held, maar werd nu toch wel een beetje bang...

Toch dacht hij er niet over om nu terug te keren naar de koning om die te melden dat hij niet durfde. Nee, dat zou te gemakkelijk zijn. Joris gaf zijn paard de sporen en het galoppeerde in de richting waar het geluid vandaan kwam. Plotseling stopte het paard. Hij keek tegen het grote, lompe lichaam van de draak aan. De draak spuwde vuur en probeerde Joris van zijn paard te stootten. Hij pakte zijn zwaard stevig in de hand en zwaaide er driftig mee rond. Een hevige strijd begon.

Zowel Joris als de draak leverden een zware strijd. Joris liep verwondingen op, maar vocht dapper door, daardoor raakte de draak op een gegeven moment ook gewond. Joris vocht voor zijn leven en voor dat van het paard van de koning. Na een paar uur strijd bracht Joris de draak de genadeklap toe en viel de draak eindelijk kreunend en steunend dood neer. Joris had gewonnen.

De koning had als eis gesteld dat Joris één van de hoofden van de draak zou meenemen als bewijs dat de draak echt dood was. Joris' zwaard hakte het hoofd van de draak in een slag af en hij nam het mee naar de koning.

Toen de mensen in de stad Joris aan zagen komen, ging een luid gejuich op. "Lang leve Joris!" riepen de mensen. De koning kwam zijn paleis uitrennen, gevolgd door de koningin en de prinses. Joris gaf het hoofd van de draak aan de koning. "Gefeliciteerd," zei de koning, "jij bent een echte held! Nu mag je met mijn dochter trouwen en ben je voortaan een echte ridder."

De koning sloeg Joris tot ridder en vanaf toen heette Joris, Sint Joris. Hij trouwde alleen nooit met de dochter van de koning, want Joris was veel teveel gehecht aan zijn vrijheid. Maar hij leefde wel nog heel lang en gelukkig. 

met dank aan www.beleven.org